Creo que en esta vida, no todo es negro y blanco,creo que el color perfecto es el Gris, ya que aporta equilibrio a todo lo que vemos.
A veces nos quedamos con la primera impresión de las cosas o deducimos y hacemos juicios de situaciones anticipadamente, tal vez si nos tomáramos dos minutos y pensáramos con calma, nos daríamos cuenta que dialogando se entiende la gente.
****************************
(Me vais a permitir, que me ausenté unos días, y no es porque llega la feria de Granada si no porque ando un poco "jodida" de la muñeca y me temo que tendré que ir a Urgencias).
Una vez más volví,
a sentir esa brisa sevillana,
mientras una osada Macarena,
fulminaba todo bólido posible.
Dicen que Sevilla,
tiene un color especial,
quizá tengan razón o no,
pero salero tiene pá regalar.
Y es detrás de la Est. de Sta.Justa,
cuando una silueta personificada,
hace su intromisión enamoradizo,
cautivando no solo a los rojiblancos,
si no a toda silueta andante.
Es la dulzura andante,
el encanto personificado,
la sinceridad sin tapujos,
El otro día mientras estaba trabajando me llegó un correo, cuyo powerpoint me sacó no solo una sonrisa si no ¡miles de ellas!.
El mensaje era el siguiente:
"Nena, amante de perros, de todos tamaños, aquí te mando un correo que te va a encantar"
Y la verdad es que me encantá los perros, siempre que voy paseando o simplemente cruzo una calle en cuanto veo un perro sea del tamaño que sea, me tengo que acercar, ¡es superior a mis fuerzas!.
Todos, algunas veces decimos a nuestros amigos
"SEREMOS AMIGOS PARA SIEMPRE"
Pero ¿cuanto dura la realidad?
Podemos ser los mejores amigos un año.
Muy buenos amigos al siguiente.
No hablamos tan seguido al siguiente año.
Y no necesitamos hablar de todo al año siguiente.
Entonces lo que quiero decirte:
Que te admiro.
Que te respecto.
Eres importante para mí.
Aunque tardemos en hablar.
Permite a los viejos amigos saber que nos lo has olvidado.
Tras una deliciosa tarde de risas, es ahora con 4 cervezas Alhambra 1925 encima, 27,4º de Alcohol en un hombro y un pequeño "lobazo" en otro, cuando me aventuro a estar por última vez por estos lares.
Regresando a píe a ese dulce hogar, una refrescante brisa consiguió erizarme la piel, a la vez que me dibujaba una carcajada sonora .Tras devolver unas cuantas sonrisas a toda silueta que se me cruzaba, una ráfaga en forma de pregunta me volvió a visitar.
¿Crees en la causalidad o la causalidad?
Creo que todo sucede por algo, independientemente del resultado final, todo tiene su porque.Aunque nos neguemos a buscar una explicación emocional centrándonos en buscar una explicación científica.
De igual manera, sucede con toda persona que irrumpe en nuestra vida,como una deliciosa y resfrescante brisa, consiguiendo no solo cautivarnos con su sonrisa si no dibujando una pequeña mueca en ese músculo latente.
Hasta hace poco, no creía en la causalidad o la causalidad, pero fue al recordar a cada persona que ha aparecido en mi vida, cuando me dí cuenta lo equivocada que estaba y empezé a creer en la causualidad.
¿Y por que es causalidad?, porque a pesar de ser personas diferentes, tienen un dividendo común, ya que no solo han conseguido cautivarme con sus sonrisas y saber estar si no que comparten el periodo Septiembre-Noviembre.
Desde:Pedro,Vanessa, Erika, Susana, Karen, César, Antonio, Jonathan, Sonia, Noemí, Esperanza, Isra, Ignacio, Fede, Isa, Mariajose, Elisabeth, Sara, Almudena, MªDolores, MªJose, Ana, Petrí, Pedro, Miguel, Carlos, Noelía, Any y Mini.
Sé que estoy divagando, el grado de Alcohol está haciendo de las suyas, pero es que por un momento se me dibujó una sonrisa al estilo jocker al pensar que a todos ellos los conocí en la medida de lo posible en ese periodo.
Y ahora pues ¿Crees en la causalidad o la causalidad?
Desde el primer momento que te tuve en mi vida, me dí cuenta que pasará lo que pasará siempre tendríamos un lazo que nos uniría de por vida. No te importó en absoluto tener 33 años mientras mi contador numérico era menor.
Aunque en un principio mi atrevimiento de entrar en tu vida te coartó, al final conseguí hacerme un hueco en tu vida. Con el paso del tiempo no volvimos inseparables, de la misma forma que te volviste más irascible y quisquilloso, pero no me importaba, me encantaba contemplarte a la luz de la luna, mientras una pusilámine mirada del póster de Yoda hacía el resto.
Sin previo aviso, un frío y eterno 8 de Diciembre de 1984, decidiste irte aún sabiendo que solo con llegar a ese habitáculo te buscaría eternamente. No contento con eso, preferiste desaparecer durante 2 años, perdiéndote grandes momentos de mi vida.
Aún así, como un cometa se tratará, te volví a ver un Marzo de 1986 y como si el tiempo no hubiese pasado, proseguimos con nuestro momento como si lo demás no existiera.
Pero como si lo supiera en mis sueños, volviste a decidir, no estar presente ese día tan especial para mí como para mis otras compañeras, mi comunión, dejando el papel principal a ese modélico rey que conquistó mi corazón de forma permanente.
Aún así, te disculpé en ese cabroncete llamado corazón, pues te quería demasiado para perderte por esa chiquillada, tu chiquillada.
Los veranos a tu lado, aunque parecían una montaña rusa, fueron inolvidables al mismo tiempo, pues me enseñaste a disfrutar del viento en esa tabla de Windsurf, a mantenerme erguida ese catamaran azulado y a guiñar con cierta gracia a unas olas mientras la tabla de Surf me llevaba a mi puerto preferido.
Conseguiste enamorarme de la velocidad, las motos y los coches, arrancándome una carcajada en mi primera moto con tan solo 4 años y dibujandome una silueta cabril en mi primera conducción con 13 años
Cuando rozaba la mayoría de edad, una nueva brisa llegó a tu vida, nuestra vida, mi vida, pero me alegró enormemente pues dejamos de ser un terceto para convertirnos en un cuarteto.
Mientras los años pasaban, me volví a enamorar de esas siluetas inertes y frías cuyo tiempo era dueño de tu vida. Me mostraste una vez más que sus muros, su ambiente tenían un enganche afrodisiaco, consiguiendo que me enganchará como una droga a su entorno.
Y es ahora, después de un tiempo en silencio, cuando me aventuro a dibujar a los cuatros vientos, unas ligeras y escuetas lineas.
Tus soles fueron testigos inertes,
de todo aquello que dejaste,
al mismo tiempo,
que conseguiste,
embaucar y enamorar,
a todo lo demás.
Tu sonrisa se convirtío,
en luna oscura para algunos,
y sol enamoradizo para otros.
Tu entonación permanecío intacta,
mientras fonemas galleguiles,
y andaluces hacían el resto.
¿Y que hacen esa entonación,
sonrisa y soles divagando,
a estas horas?.
Supongo que recordarte,
una vez más,
los años que llevan acompañandote,
dulce y silenciosamente.
¡¡FELIZ CUMPLEAÑOS PADRE!!
(Ahí te va esa melodía que te encantó, te encanta y te encantará)
Y como no, unas de las melodías que me enseñaste a canturrear, haciendo que me enamorará de tu lengua materna.
O voso galo comadre téñeno mal enseñado.
Vai cantar todas as noites enriba do meu tellado,
enriba do meu tellado. Ay la le lo ay la le lo.
Eu quería me casare. Miña nai non teño roupa.
Casa miña filla casa que_unha perna tapa a outra
que_unha perna tapa outra. Ay la le lo ay la le lo.
Tua nai e mais a miña, quedan no río berrando
por culpa d'unha galiña que ten amores c'o galo
que ten amores c'o galo. Ay la le lo ay la le lo.
Para vir a xunt'a min, para vir A xunt'a min,
Vai lavar a cara, vai lavar a cara, galopín
Todo lo que sucede, sucede por alguna razón, ¿el por qué?, ni lo sé, ni me importa.
Tan solo me dejaré llevar por cada instante que se me presente. Y por mil veces que me caiga, mil veces y una vez me volveré a levantar y proseguiré en este intenso caminar.
Una Muchacha le dijo a un sabio:
Daria cualquier cosa, por saber lo que sabes.
Y mientras el silencio era dueño de sus palabras, con una voz suave y penetrante, el sabio le respondio:
Uno de Lepe llega a la casa de sus vecinos del norte y le pregunta al hombre de la casa si tiene algo para arreglar o reparar, ya que necesita algo de dinero.
El hombre le dice:
- Cuanto me cobrás por pintar el porche?
El lepero responde:
- Que le parecen.... 100 euros ??
El tipo, muy de acuerdo con el precio, le da la pintura, la escalera, los pinceles, etc.
Al rato la esposa del hombre le comenta:
-¿Sabrá él que tiene que pintar el techo también? .... ¿por qué no vas a ver cómo lo está haciendo? .... mira que es de Lepe ..... y hacen muchos chistes sobre ellos....
El hombre no le presta atención.
Al rato suena el timbre.
Es el lepero que le dice:
-Terminé con el trabajo y ya limpié los pinceles.... como tenía pintura extra le dí dos manos y guardé todo en el garage.
El del norte, sorprendido, saca dinero de su bolsillo y paga lo convenido, y le agrega 10 euros de propina..
El lepero le agradece y al ir retirándose, se da vuelta y dice:
- .. Ah! ... y no es un porche .............. es un Toyota.
"Los ojos son el espejo del alma" fue esta frase, mi acompañante indiscutible el sábado pasado.
Comprobé una vez más que el tiempo por una vez se ponía de mi parte, terminé de "engalarme" y fui decidida hacía ese pequeño "bólido", poniendo rumbo hacía esa ciudad dueña en antaño de la "Expo 92".
Después de disfrutar una vez más de los van y vienen de esa Autovía denominada A-92 y de saborear ese aroma de Estepa, llegué a esa ciudad cuyo aroma Azahar, me conquista locamente. Sin saber ni el como ni el porque, conseguí aparcar no muy lejos de mi primer destino. Con paso decidido pero tímido, me encaminé hacía el punto de encuentro.
Al llegar a la Estación de Sta.Justa, comenzé a buscar deliberamente, esos ojos negros, esa mirada penetrante que en antaño me hizo soñar y fue tras dejarme deslizar entre todos esos cuerpos andantes, cuando encontré esa mirada penetrante y enamoradiza, su mirada.
Mientras observaba como se acercaba timidamente a mi lado, una ráfaga me envolvió, haciéndome recordar, la última vez que nos vimos y fue esa ráfaga la que me recordó que a pesar de todo, de las circunstancias, siempre había estado a mi lado, con una sonrisa al estilo jocker, nos enfundamos en un gran abrazo, parecía mentira que hubiese pasado un lustro, desde la última que nos vimos.
Comenzamos a andar hacia esa Cervecería "Europa", para desgustar del exquisito sabor de los placeres Sevillanos, al mismo tiempo que hablábamos y cruzábamos miradas cómplices. Su mirada penetrante y enamoradiza no cesaba de recorrer cada recoveco de mi cuerpo, mientras un color rozado se apoderaba de todo mi ser.
Tras miles de sonrisas, múltiples miradas cómplices y como un reloj de cuco se tratará, llegamos a un nuevo destino, lugar donde nos encontraríamos con dos exquisiteces. La sonrisa cautivadora de una y la dulzura de otra, sirvieron de guinda para una primera tarde de café.
Después de despedirme no solo de tres personas exquisitas si no auténticas puse rumbo hacía ese dulce y acogedor hogar, mientras la música se mantenía fiel a su volumen y los verdes prados sevillanos hacían el resto, dí fe a esa frase que me había acompañado hasta el momento.
Y es verdad cuando se dice " los ojos son el espejo de alma", ya que detrás de una dulce, brillante y arrolladora mirada puedes descubrir no solo a un ejemplar único si no la dulzura y espontaneidad personificada.
Me encantó deslizarme por cada curva de la autovia, me ruborizó perderme por esa Sevilla enamoradiza, me fascinó retomar esa amistad indestructible, pero sobre todo me encandiló poder comprobar que detrás de unas ligeras pero profundas lineas encontré una persona dulce y sincera.
"El lenguaje de la verdad debe ser, sin duda alguna, simple y sin artificios", y fue esa la frase que irrumpió sin previo aviso en mi mente después de leer la entrada de Winnie titulada " Besos o un beso", me encantó saber algo más de ella y sobre todo me embobó su frescura sin camuflar. Creo que los blogs, forman parte de uno mismo y es sabiendo interpretar y leer entre lineas cuando se puede llegar a "conocer" a una persona detrás de cada entrada.
Y es ahora después de unos días cuando me aventuro a "mostrarme" un poco más, detrás de unas escuetas y ligeras lineas.
- Desde lo 8 años nunca digo "Adios" además de que creo que es una despedida "muy tajante y fría", fue la última palabra que cruzé con Benjamín, antes de que nos abandonará con la corta edad de 10 años.
- Me muestro tal como soy, sin medias tintas, como se suele decir " Lo que ves es lo que hay".
-Cuando utilizo la expresión :
* "Un besazo": quiero dar la entender que estoy para lo que haga falta.
* "Un beso": Quiero dar a entender a la otra persona " Estoy aquí, siempre que quieras que esté".
* "Un abrazo": Forma "cortés" de decir sin palabra alguna " Ven, pa acá que te voy a estrujar".
* " Mil besos": Extraña forma de expresar lo siguiente " Aunque difiera contigo, me encantas".
* " Un besico, bico, petonet, Muxxux": Al mismo tiempo que jugueteo con las formas gramaticales y lingüísticas, expreso "Ojalá estuvieras aquí para darte un achuchón".
- Soy melosa por naturaleza o por defecto según como se mire, siempre "ando" usando términos cariñosos, desde cariño, mi amor, mi vida hasta terminaciones personalizados como "mi peque, peque,cabrita, mªflor,monino, ratilla,chiquipun, cosa guapa"
-Soy bromista, dando a entender que "le doy mil vueltas a las cosas", pero no más lejos de mi intención de sacar una buena sonrisa a la otra persona.
-En persona soy más melosa que por teléfono y depende del grado de confianza que tenga con esa persona, activo mi "modus operandí" ^oso mimosín^.
-Aunque en muchas de las ocasiones "desaparezca" en todos los sentidos, lo que me conocen saben que estoy en un "clik" a su lado.
-Me preocupo por esa gente que son algo en mi vida, haciéndolo saber mediantes llamadas, sms o mail.
"El cuerpo humano es el carruaje; el yo, el hombre que lo conduce; el pensamiento son las riendas, y los sentimientos los caballos"
Llegaste a mi vida como un aire rejuvenecedor y fortaleciente, devolviendo la confianza en todo espectro caballeril a esta silueta cabril. Con paciencia y esmero viste alcanzado la meta de tener en tus brazos a esa silueta cabril, en definitiva a tenerme en tus brazos.
Me enseñaste de nuevo a disfrutar de cada momento e instante de igual manera que te mostraba otros instantes desconocidos para ti. La distancia no nos importaba,intentábamos pensar lo menos posible en esos Km señalados con alquitrán en la carretera y con fuego en nuestro corazón.
Pasaba el tiempo y con él, nosotros, a medida que un nuevo día se añadía a nuestra vida, más nos conocíamos, mas nos entendíamos e incluso más nos queríamos.
Y fue cuando llegó el momento de consolidar esa unión, de comprobar una vez más la magnitud de la fuerza de nuestra unión, cuando un sinsabor grotesco y amargo hizo de la suyas, anteponiendo intereses oportunistas e interesados, tras conversaciones sin término y cruces de palabras mayores y menores, decidimos añadir una nueva etapa a nuestra vida, compramos lo que en un futuro sería tu casa, mi casa, nuestra casa.
Y ahí estábamos expectantes, como niños con su juguete nuevo, pasábamos horas muertas en ese viejo sillón verde mientras nuestras miradas se perdían en esa pared cuyo color blanco era marfil. Poco a poco con constancia y esmero la pusimos al gusto tuyo, mio, nuestro, dando pequeñas vetas particulares a cada recoveco de la casa. Y como niños que éramos decidimos dar el paso para poder compartir para toda la vida ese recoveco dueño indiscutible de nuestro ser.
Sin embargo, desde ese momento algo no iba bien, me querías, te quería, nos queríamos, pero no querías nada que viniera de mí, no querías mi gente, mis amistades ni mucho menos esos pequeños soles llamados "animales domésticos", sin embargo intentaste inculcarme que debía y tenía que adorar y venerar no solo a tus soles particulares si no a todo lo que de ti viniera, olvidando y tapandome con una venda su origen de procedencia.
Quise enseñarte que no podías obligar a nadie a una cosa, que para ti no querías, pero lejos de poder dialogar y llegar a un punto de entendimiento, te cerraste en banda, asegurando y perjurando que me querías con todo tu corazón, pero que era eso o nada.
Tras semanas enteras sin poder cruzar palabra alguna sin palabras malsonantes y grotescas de por medio, llegué a la extrema pero oportuna conclusión, de que a lo mejor nuestro destino no era estar juntos,de que a lo mejor todo lo que sucedía a nuestro alrededor era una señal clarividente de que cada uno a nuestra manera debíamos seguir nuestro camino.
Te lo comuniqué sutil y delicadamente por ese pequeño y llamativo interfono, cuya sintonía respondía a teléfono, ya que te negabas venir a esa casa que una vez hicimos nuestra, no querías verme, pero deseabas con todo tu corazón que fuera a verte aún nevando, produciendo que las ruedas de mi bólido se deslizarán de un lado para otro perdiendo todo el control posible.
No conseguiste tu propósito, no, solo por una vez, no conseguiste que me deslizara por las frías y nevadas carreteras Granada-Málaga y como premio de consolación o castigo apareciste una noche primaveral a la hora de cenicienta de la mano de esa mujer que tú llamabas madre.
Mientras mi sorpresa crecía por momentos, intenté razonar contigo, aclarándote que la relación era de dos y no de cuatro o seis, pero como de costumbre o era eso o nada, así que cansada de una pelea constante y diaria puse punto y final a todos esos momentos de antaño.
Y es ahora con unas copas de más, cuando me aventuro a escribir unas últimas lineas a ese hombre que una vez me cautivó y enamoró:
Gracias por cada momento e instante a tu lado, por que gracias a ello no solo te conocí a ti si no que tuve la oportunidad de conocer cada recoveco de mi inexplorada vida.
-Esa amante perpetua que nos muestra la perfección de lo imperfecto.
¿Qué es la vida?
Ese frágil suspiro cuyos acordes dan sintonia a nuestro silencio perpetuo.
¿Qué es la perfección?
La imperfección innata.
¿Qué es una piedra en el camino?
Un obstáculo más a superar.
¿Qué es una sonrisa?
Eterna gratitud por contemplar por última vez esa belleza inigualable,cuyo destello se esconde bajo la tutela de esos soles que leen detenidamente estas lineas.
Estas fechas son realmente "aterradoras" a la hora de dar una vuelta por Granada y no solo por el aparcamiento si no por que a la hora de ir a un "Pub" te quedas con cara de poker al descubrir que el aforo permitido es de 45 personas y en ese habitáculo hay nada más y nada menos que 90 personas , donde una de esas personas te "pisotea" con cierto orgullo, el codo de otro lo sientes delicamente en tu espalda, mientras la respiración dulce pero agitada de otra, te contornea sensualmente cada recoveco de tu cuerpo.
¿El motivo de esta odisea? La celebración del Día de la Cruz, preludio de la fiesta de Corpus Christi, así que después de una buena tarde de carcajadas, decidimos "engalarnos" cuidadosamente para "participar" en esa fiesta mundana.
Tras conseguir dejar el "bólido" en un sitio asegurado y visible y con paso decidido entramos en un "Pub" de moda.
En una de las salas se oía "sevillanas",pero no nos apetecía movernos por Sevillanas, de momento, así que decidimos ir a otra sala, después de miles de miradas penetrantes y cautivadoras, encontramos al fin un hueco para nuestros cuerpos cabriles.
Poco a poco, comenzamos a mover nuestras siluetas al son de la música, mientras la bebida hacia estragos. Sin darme cuenta, mientras me dejaba deslizar al lado de las nenas, sentí la mirada pusilánime de un desconocido.
Y fue al comenzar la canción " I Gotta Feeling", cuando la silueta desconocida se acercó a mí, mientras sentía fugazmente su cuerpo moverse al son del mio, me puse frente a sus ojos penetrantes y sin previo aviso se acercó valientemente a mi rostro "robandome" un cálido, sensual y casto beso en los labios.
Consiguió no solo ruborizarme si no dejarme sorprendida y exhausta, al darse cuenta de mi sorpresa se acercó delicadamente y me susurró:
-Tienes unos labios muy sensuales
-Ohhh, gracias, eh!.
-Mmm, ¿tienes novio?, lo digo por que en más de una ocasión se ha dado el caso.
-No te preocupes que en este caso, no existe cierto individuo.
-Mmm, ¿oye y como es eso que una chica tan guapa no tenga novio?.
-Jajajajaja, pues no sé, supongo que al verme salen corriendo.
-Jajajajajaja, ya será menos,eh!!.
-Pues no, pero me da igual, salgo corriendo al par tambien, jajajaja.
-¡Estás convertida en una experta en 100 mts liso! ¿no?.
-Mmm, más bien soy experta en 100 mts cabriles, eh!.
**********************************************
Y es ahora cuando ya carezco de alcohol por sangre, cuando le doy la razón a una frase que me recordaron hace un tiempo atrás " Las cosas suceden sin más, ni más ni menos"